Project Description

Pablo Fidalgo

Pablo Fidalgo

Martes 15 de setembro 18.30 H

Terraza CGAC

Pablo Fidalgo. Qualcosa nascerà da noi
Estrea en España
19.30 [voces] Encontro co artista

Mércores 16 de setembro 18.30 H

Terraza CGAC

Pablo Fidalgo. Qualcosa nascerà da noi

Pouco tempo despois de chegar a Roma, alguén que coñecía o meu traballo co documental e coa miña historia familiar, puxo nas miñas mans unha correspondencia. Eran cintas de  casete gravadas por un home que falaba a unha muller. Ao longo de trinta anos enviou esas cintas a América, e nelas contábase o que parecía unha intensa e estraña historia de amor. Eran moitas horas de material, e eu debería decidir se tiñan algún valor e se quería facer algo con iso.

Esta persoa, da que apenas temos datos, e que segue vivindo, aos seus oitenta e cinco anos, nun pobo dos  Apeninos, era un completo misterio para nós, e nunca puidemos chegar a coñecelo. Apaixonado pola literatura mística, nesas cartas falaba de varios escritores que eu tiña lido, traducido e estudado durante anos: Cristina Campo e Mario Luzi. Durante case seis meses estiven a escoitar, transcribindo e seleccionando os fragmentos de cartas. Juan  Loriente falárame sempre do significado de gravar, mostrárame os seus miles de cintas de casetes onde gravara, pódese dicir, toda a súa formación e toda a súa vida. Era necesario que el fose o intermediario, quen compartise e puxese voz a esa historia.

Así, todo se desenvolve como unha acción sinxela. Esta é unha peza sobre unha correspondencia amorosa, pero tamén un percorrido pola historia italiana, polas vidas caladas e  repregadas, e con todo, dalgunha maneira, plenas. Tratamos de imaxinar a vida e a soidade de  Alessandro e o seu minucioso traballo de documentación, con fidelidade e con liberdade, tentando saber de onde sacou ese alento para dicir e dicir, ao longo de tantos anos, quen era, para rexistrar como se transforman as persoas e os seus desexos, para perseverar nunha acción que moitos poderían cualificar de absurda.

Saímos do teatro para ocupar un espazo intermedio, unha sala aberta sobre un xardín. Temos só a metade das cartas e por tanto só a metade dunha historia. As accións e o dicir reconstrúen e convocan aos ausentes, ás veces en forma de cantos de paxaros, ás veces en forma de follas movidas no vento. En todo caso, sempre, sempre, hai unha resposta.